Project Nova
Proloog
Oudjaar 4300, nog 3 minuten en het is mijn verjaardag. Ik keek vanop een afstand hoe Seraphina, Gabriella en Imogen erop los dansten. Ik zat op een rots in het bos waar we dit belachelijke feestje hielden. We zijn allemaal nog geen 21 jaar, dus hadden we geen andere keus dan nieuwjaar te vieren in een donker koud bos omdat ze hier met de jaren strenger en strenger worden. Zeker en vast op alcohol.
Het was dan ook Seraphina's idee om het te vieren in het bos. Dit doen we al sinds het 3de middelbaar, toen vond ik het een geweldig idee. Feestjes, jongens en mooie kleren.
Sinds vorig jaar ben ik dezelfde niet meer, ik wou dat ik mezelf doorheen mijn zorgeloze tienerjaren eens kon gezien hebben. Was ik ook zo oppervlakkig?
"3, 2, 1. Gelukkig nieuwjaar!", riep iedereen. Seraphina gooide haar armen de lucht in en zwaaide naar me. "Kom toch eens!", riep ze enthousiast. Ik schudde mijn hoofd naar haar en natuurlijk typisch Seraphina ze draaide haar ogen en riep: "Partypooper!"
Ik zag iedereen elkaar knuffels en kussen geven. Ik keek naar boven genietend van de stilte, verschillende kleuren verlichten de hemel. Het ene vuurwerk na het andere ging de lucht in.
Daar waren ze hier wel goed in op aarde, alles doen voor de schijn. Ik keek naar de twee fonkelende lichtjes naast de kleine beer. De twee ruimtebasissen waar ze iedereen trainden voordat ze naar één of andere nieuwe wereld werden gestuurd.
Ik hoorde voetstappen achter me. Trystan. We waren al vrienden sinds we klein waren en onze relatie was een beetje ingewikkeld. Toen hij 14 was en ik 15 vond hij mij leuk, natuurlijk zag ik hem op dat moment niet staan. Dus friendzonede ik hem. Hard. Zo ongeveer een jaar later besloot mijn stomme hart hem leuk te vinden, hij zag me niet meer op die manier. Dus dan was het zijn beurt om mij te friendzonen.
In plaats van verder te gaan met mijn leven heb ik zo ongeveer 2 jaar over hem geobsedeert. Maar sinds vorig jaar is alles anders. Ik ben veranderd als een persoon zelf, en we komen nu goed overeen. Hij maakt me aan het lachen. Iets wat niet veel meer gebeurd.
Hij zette zich neer naast me en zei: “Gelukkig nieuwjaar Lia.” Ik keek naar hem hij glimlachte. “Gelukkig nieuwjaar.” Gevolgd door een kus op de wang.
“Ben je nerveus voor de testresultaten?”, fluisterde hij. Ik keek naar donkere hemel die fonkelde met sterren. Ik haalde mijn schouders op.
“wie niet.”
Hoofdstuk 1
Ik zat aan mijn bureau, de 10de januari beginnen mijn examens. Ik moet focussen. Nog altijd staarde ik naar mijn cursusblok waar echt absoluut nog niets op geschreven stond. Weer keek ik naar de klok. 11u58. Blijven ademen Olivia, blijven ademen.
Twee lange minuten later lichtte mijn arm op en een bliep geluid galmde door mijn kamer.
Mijn hart stopte, met ingehouden adem tikte ik op het lichtblauwe bolletje op mijn arm.
Gefeliciteerd Olivia! Je bent erbij voor Project Nova.
Mijn hart zakte in mijn maag. Ik hoorde schreeuwen van vreugde komen uit de kamers links en rechts van mij.
Neen, neen, neen. Dit kan niet. Dit kan niet. Dit is een vergissing. Een snik kroop mijn mond uit, ik kon niet meer ademen.
“nee, nee, nee, nee.” Mijn deur ging open en in de deuropening stond mijn moeder. “Mama, ik wil niet ik wil niet.. nee”, snikte ik uit in hysterie.
Mijn moeder haar gezicht ging van een prachtige vreugdevolle glimlach naar gewoon pure horror. “Niet weer”, zei ze schuddend met haar hoofd. Ik zag opeens meerdere figuren aan mijn deuropening maar ik kon niks meer helder zien. Tranen stroomden gewoon over mijn gezicht. De geluiden waren dof in mijn oren. Tot dat de deurbel ging.
Heel prachtig en helder. Een normale deurbel. Ik zag mijn moeder in elkaar zakken op de grond snikkend, mijn stiefzus en broertje troosten haar. Mijn broer keek me aan.
“Lia, zeg alsjeblieft dat het niet waar is”
Ik schudde mijn hoofd. Zijn gezicht vertrok helemaal, tranen rolden zijn wangen over en de meest hartverscheurende snik kwam uit zijn mond. Ik probeerde weer op adem te komen. Collin heeft echt mijn hart, ik hou zoveel van hem. Hij moet sterk zijn.
Ik stond op van mijn bureaustoel en stond voor hem. Dit afgelopen jaar was hij enorm gegroeid, ik herinner me hem nog als klein mannetje rondlopend met de Winnie de Pooh beer die ik hem had gegeven bij zijn geboorte. Nu een echte man van 17 jaar, hij was ondertussen een kop groter dan mij. De meest gevoelige jongen die ik ken. Ik opende mijn armen en hij liet hemzelfde vallen. Warme tranen in mijn nek, zijn lange magere armen drukten me dicht tegen zijn lichaam aan.
“Ik wil dat je bij me blijft, je mag me niet verlaten. Niet weggaan.”
Ik hoorde verschillende voetstappen de trap op komen. Vijf bewakers met geweren kwamen mijn kamer binnen. “Juffrouw Green, tijd om te gaan”, zeiden ze allemaal tegelijkertijd. Creepy I know. Ik trok de tas vanonder mijn bed die er al klaar ligt sinds mijn tiende en verder nog mijn handtas. Ik keek mijn kamer rond, een prachtig wit sierbed, kerstverlichting, al mijn foto’s. Mijn familie aan de deuropening. Mijn stiefvader, mijn moeder, mijn broer, stiefzus en stiefbroer. De ene met zielige uitdrukkingen op hun gezicht anderen met tranen die op de grond drupten. Ik gaf iedereen een knuffel en toen ik bij mijn broer kwam fluisterde ik: “ik hou van je”.
Aan boord van de Lexia I werden de menselijke bewakers vervangen door robotten. Wat ik best eng vond, stel je voor dat er een technische fout is en dat de robot je doodschiet.
Ik ben er geen fan van, hou het maar bij koffiemakende en serverende robotten. Maar goed. Alles op dit schip was van metaal, best wel logisch dat er hier geen gras is. Maar ik bedoel maar je kan het misschien een beetje opfleuren in plaats van alles in het staalgrijs te houden?
De robot voor me stopte op eens, natuurlijk had ik dit weer niet gezien en bam. Jazeker je kan het al raden ik liep tegen hem aan. De robot richtte onmiddellijk zijn wapen naar me.
Ik wist het dat hij crazy ging gaan. Mijn handen schoten de lucht in. “Rustig jongen rustig.” De lichtgevende ogen van de robot werden kleine spleetjes alsof hij zijn ogen vernauwde naar me. Alsof hij gevoelens had. Ha.
Een deur links van mij ging op eens automatisch open. Je had nooit geweten dat er hier een deur was. Het leek net een stuk muur dat even open schoof voor je. “Dit is jouw kamer voor de komende maand”, zei de robot achter me. Hij was de vriendelijke van de twee, hij droeg mijn tassen en had zijn geweer gewoon op zijn rug zitten.
Hij ging de kamer voor mij binnen. Wat als ik zijn geweer gewoon pak. De eerste robot vermoord en dan meneer moodie hier ook. Dan ben ik vrij. Ik dacht aan Cya, een meisje van 18 die gekozen was uit de testen en probeerde te ontsnappen. Iedereen die ze kende op aarde werd vermoord. Iedereen zelfs mensen waar ze ooit één woord tegen gezegd had. Allemaal dood. Snel schudde ik die gedachte uit mijn hoofd, geen goed idee dus. Misschien toch beter luisteren en wie weet overleef ik het wel.
De robots lieten me alleen in mijn kamer. De kamer was niks bijzonders maar wat ik geweldig vond waren de tekeningen. Er waren een paar lelijke zoals de normale streepjes van dagen te tellen en LOLS. Maar de muur waar de deuropening was en het plafond waren helemaal ingekleurd met houtskool. Hoe in godsnaam hebben ze dit gedaan. Heeft elke kamer dit of is het gedaan van iemand voor me?
Verder was er niet zoveel te zien in mijn kamer. Een tweepersoonsbed helemaal in de linker hoek met een nachtkastje en een lamp naast. Verder een ladekast met een spiegel boven en helemaal in de rechterhoek een lavabo met een rek vol handdoeken.
Links van de deur was er een rode knop die pinkte. Rode knoppen staan meestal voor niks goeds en meestal als je een meisje in een film ziet en die op een rode knop wil duwen denk je meestal “niet doen”. Wel ik ga dat meisje even zijn.
Ik drukte op de rode knop. Onmiddellijk kwam er een virtueel scherm tevoorschijn en een hologram ernaast. Het was Vlad Noire. Hij noemt zichzelf onze leider.
“Welkom Olivia Green, eerst en vooral gefeliciteerd je bent geselecteerd uit de biljoenen kandidaten voor het Project Nova, onze nieuwe planeet. Ik hoop dat uw kamer voldoet aan uw behoeften en zoals u waarschijnlijk reeds weet zal u de komende maand hier verblijven voor training en experimenten. Daarna word je naar Nova gestuurd voor de volgende zes maanden. Weet u met succes deze zes maanden te overleven dan bent u toegelaten in één van onze academies naar gelang uw prestaties. De eerste training is over 30 minuten. Maak je klaar en Zeton uw persoonlijke robot zal u brengen naar de verzamelruimte.”
Het hollogram van de grijzende Vlad verdween. Het enige wat ik nu nog zag was een blauw virtueel scherm. Het doorzichtig en er waren driefuncties.
Voedsel. Amusement. Trainingschema.
Ik klikte eerst en vooral op voedsel want ik stierf van de honger. Mijn glimlach ging al onmiddellijk naar de grond. Geen snacks. Hoe kunnen er hier geen snacks zijn. Enkel een handvol wortels? Zeg me alsjeblieft dat er tenminste aardbeien zijn als we toch gezond doen. Gelukkig! Yes. Ik klikte erop. Het hokje ‘aardbeien’ bleef knipperen. Is het kapot? Heb ik nu echt al iets kapot gemaakt. Oké Olivia een nieuw record.
Opeens ging mijn deur open en een robot met een bord vol aardbeien stond in mijn deuropening. Snel nam ik het bord van hem en ging weer voor het virtueel scherm staan.
Oké dit is cool, ik ben officieel gefascineerd. Alles wat me voedsel kan brengen is geweldig.
Volgende keuze was amusement. Ik klikte daarop, een tweede beeld kwam tevoorschijn. 'subcategorieën'. Film, TV-serie, Vlad TV – natuurlijk hebben ze die belachelijke realityshow hier-, gezelschapspelletjes, boeken. This is what I’m talking about. Ik klikte op de categorie boeken. Ze gaven me weer subcategorieën. Ik klikte snel op romance. En echt elk romantisch boek in de wereld was er. Elk!
“Miss Olivia, het is tijd om te gaan”, Zeton de robot onderbrak mijn innerlijke fangirling. Shit.
“Kan ik me eerst even omkleden?”, vroeg ik. Zeton maakte een mechanisch geluid wat ik aannam als een ja. Snel trok ik mijn trainingkledij aan. Na een kort klopje op de deur ging de deur weer open en Zeton vertrok door de hal heen. Ik moest bijna rennen om hem bij te houden. Oké die conditie kan beter Olivia. Veel beter.